I Fidanzati

I Fidanzati, 1963

Ermanno Olmi'nin Cannes'da Altın Palmiye için yarışmış olan 1963 yapımı filmi hem toplumu hem bireyi ustaca bir sadelikle anlatmayı başaran nadir eserlerden. Antonioni'nin kadrajlarından aşağı kalır hiçbir yanı olmayan Olmi, her karesi ayrı bir fotoğraf çalışması olan filmde melankolinin dozunu hiç düşürmüyor.

Yaşadığı yerden iş için bir süreliğine ayrılması gereken Giovanni'nin sevgilisi Liliana bu durumdan pek hoşnut olmuyor. Babasını da bir huzurevine bırakarak şehirden ayrılan Giovanni, durağan ve sıkıcı bir hayata yelken açıyor. Burada fabrikada çalışan insanların yaşama amacını, İtalyan taşrasının düşünce biçimini, bir insanın yalnızken nelerle meşgul olduğunu, kadın ile erkeğin yalnızlığı kavrayışının farklılıklarını görüyoruz. Yalnızken koca koca adamların bir çocuk gibi koridorlarda oyun oynayabildiği sahne özellikle çok çok hoşuma gitti. Son bölüm ise Giovanni ve Liliana'nın mektuplaşmalarına ayrılıyor.

Filmi özel kılan detaylardan biri harika planlanmış olan kurgusu. Henüz o dönem için bu karmaşık kurgu yapısı çok çok başarılı. Zaten final kısmında kurgunun önemini fazlasıyla hissediyoruz. Bir diğer mühim detay ise insan yüzleri. Ancak bu kadar güzel kullanılabilir insan yüzü. Her ifade, her bakış, kırışıklıklar, göz çukurları.. Olmi, oyuncularının yüzündeki her noktayı özel olarak tasarlamış adeta. Bu anlamda bir kusursuzluk filme hakim.