Samimi bir şekilde gülmeyi öyle özlemişim ki anlatamam. Avrupa Yakası'nda Burhan Altıntop'a katıla katıla güldüğüm zamanlardan sonra ilk kez bir Türk yapımına (dizi-film ayırt etmeksizin) bu kadar içten güldüm.
Ne küçük şakalar, ne ince göndermeler, ne kaba saba hareketler, ne iki cümleden birine yerleştirilmiş gereksiz küfürler. Hiçbiri yok. İnce gönderme var, küfür var, belki kabaya kaçan hareket var ama hepsi gerekli olduğu kadar, dozunda var. Böyle bir film izlettiği için Gülse Birsel ve ekibe ne kadar teşekkür edilse azdır.
Ayrıca önemli bir nokta var filmde: cesur duruş. 15 senin getirisinden etkilenmemiş bir biçimde kaleminde ne varsa onu yazmış, sahneye yansıtmış Birsel. Kadın hakları, namus meselesi, eşcinsel veya trans bireyin (ne derseniz deyin) varlığının normal oluşu... Bugünlerde bu konularda sesini çıkartmak pek de kolay değil. Sırf şu cesaret için takdir edilesi bir yapım.
Evet bazı abartılar var, olmasa da olurmuş denilecek şeyler var ama kimse zaten (en azından ben) Wes Anderson ayarında bir kalite veya kusursuzluk beklemiyordu herhalde. Beni fazlasıyla tatmin etti bu film.
Oyuncular muhteşem. Erdal Özyağcılar, Demet Evgar ve diğerleri. Gülse Birsel'in kendisi hariç herkes kusursuz neredeyse. Kendisi de bu güzel filmi bize sunduğu için toleransı hak ediyor zaten. Dilerim Gülse Birsel ile Engin Günaydın daha çok film yaparlar da beyaz perdede katıla katıla seyrederiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder